Laatste bericht vanaf Oegandese bodem

Daar zit ik dan, achter mijn laptopje mijn laatste blog vanuit Oeganda te typen. Zowel het internet op onze telefoon, als het internet op school was verlopen en dus heeft het volgende blog even op zich moeten wachten.

Vorige week ging onze laatste volle week in. Een week die wij nog optimaal wilde besteden met de leerlingen die het zo hard nodig hadden. We hebben ons nog veel gericht op de remedial teaching van Engelse woorden, rekenen en daarnaast ook van de tafels. De tafels zijn een groot verbeterpunt in de klassen en hier hebben we ons erg mee bezig gehouden. We hebben grote bladen gemaakt met alle namen van de leerlingen erop en de tafels die zij moeten weten. Wanneer ze een tafel uit hun hoofd kennen dan krijgen ze een stempel. In P1, P2 en P3 hebben we deze kaarten opgehangen en de leerlingen waren ineens super gemotiveerd. Ze kwamen de hele tijd naar de docent en naar ons toe dat ze weer een nieuwe tafel kende en hoopten dan een stempel te krijgen. Het was goed en leuk om te zien dat het blad zijn vruchten afwerpt. Ook hebben we opnieuw vooruitgang gezien bij de leerlingen met het flashcarten van de Engelse woorden. Sommige leerlingen gaan elke week een beetje vooruit en het is dan ook een heel vervelend idee dat zodra wij weg gaan dit misschien wel weer ophoudt. Telkens weer benadrukken wij bij de docenten dat wij met 10 minuten oefenen per week al vooruitgang zien, wanneer zij dit voort zetten kunnen de leerlingen die het nodig hebben na enkele weken al veel vooruitgang boeken. We hopen maar dat het indruk heeft gemaakt en dat ze er mee verder gaan.

Op woensdag zijn we met de maatschappelijk werkster van de school mee geweest naar een “foster family”. Enkele leerlingen van school wonen hier bij een vrouw die voor hen zorgt. Vanuit Nederland hadden wij een schoenendoos meegekregen van een familie die één van deze leerlingen steunt. We hebben kennis gemaakt met alle leerlingen die hier wonen en de schoenendoos afgegeven. Michelle had nog wat stuiterballen en twee grote opblaasballen mee. De kinderen waren hier zo ongelooflijk blij mee. Het is toch weer prachtig om te zien wat zo’n klein gebaar hier met de leerlingen doet.

De week op school vliegt voorbij en voor we het weten is het alweer weekend. Het laatste weekend hier en we hebben dan ook voor zondag nog een uitje gepland. Walter haalt ons op en gaat samen met ons naar Lake Victoria. Dit ligt op ongeveer een uurtje rijden en is het grootste zoetwater meer van Afrika. We rijden eerst een berg op waarop je prachtig uitzicht hebt over het meer. Wat is het enorm groot!! Fantastisch om te zien zo van boven. We rijden naar beneden richting het meer en stoppen bij de vismarkt. Zoals je misschien al kan raden stinkt het hier enorm en zie je overal vissen die geslacht worden. Walter stelt ons voor aan de eigenaar van de vismarkt die ons heel trots allemaal vissen wil laten zien. Hij haalt ineens een vis van 1,5 meter onder een toonbank vandaan en wil dat we die vast houden en ermee op de foto gaan. Hij kon zijn zin niet eens afmaken, want toen waren we alle drie al weggerend van die enorme vis. Enigszins teleurgesteld legt hij de vis weer terug en wil een andere laten zien. Deze vis is nog groter en heeft longen waardoor hij nog twee dagen door kan leven. De vis ligt daar spartelend op de grond en opnieuw wil hij dat we de vis vastpakken. Echt niet!! Ik ren weg en geef aan dat ik voorlopig genoeg vissen heb gezien. Op de rest van de vismarkt worden ze geslacht waar je bij staat en dit is geen prettig gezicht. We besluiten het “strand” van Oeganda maar eens te gaan bekijken en dit blijkt niks voor te stellen. Gewoon een stuk grasveld met een terrasje en je kunt niet eens bij het water. We genieten nog wel even van de zon die fel boven ons staat en begeven ons dan met de auto weer terug richting de hoofdstad. We halen nog een heerlijk ijsje in het winkelcentrum en gaan dan terug naar huis.

Op maandag zijn we voor de laatste keer bezig met remedial teaching in P1. Het voelt raar om deze leerlingen nu achter te laten en maar te hopen dat de docenten zelf iets willen ondernemen met ze. Op dinsdag nemen we opnieuw toetsen af in P1, P2 en P3. We willen graag zien of de leerlingen verbeteringen aantonen of misschien wel niet. Na het afnemen van de toetsen kijken we ze na en analyseren de resultaten. Met een grote glimlach komen we erachter dat zowel in P1 als in P3 er enkele leerlingen goed vooruit zijn gegaan, helaas in P2 niet. We weten uiteraard niet of wij hier enige bijdrage in hebben gehad, omdat de docenten zelf natuurlijk ook nog voor de groep staan. Maar alsnog is het leuk om deze resultaten te zien. In de middag komen Ellen en Annemiek ook naar school en kunnen we lekker even bijkletsen. Annemieke is de lector Passend Onderwijs in Nederland en via haar zijn we bij dit project terecht gekomen. Samen met haar vriendin en collega Ellen is zij nu ook in Oeganda om weer workshops te geven aan de docenten. Het is onwijs leuk om haar hier te treffen en onze ervaringen uit te kunnen wisselen.
Op woensdag is het dan echt tijd voor het afscheid en we hebben helaas maar kort omdat alle leerlingen om 09:30 richting de kerk gaan. We nemen in de ochtend tijdens de woensdagceremonie afscheid van de hele school en gaan daarna nog even langs alle groepen. We bedanken de leerlingen voor een fantastische tijd en geven de docenten een dikke knuffel. Zij hebben er allemaal voor gezorgd dat wij enorm fijne tijd hebben gehad en goede herinneringen en vele leermomenten mee terug naar huis nemen. Enkele leerlingen houden het niet droog en dit is best wel sneu om te zien. Toch zwaaien ze ons uiteindelijk met een glimlach op hun gezicht uit. Om 10:00 uur lopen we dan echt het schoolterrein af en kijken nog een paar keer achterom. We kunnen terugkijken op een enorm leerzame tijd waarin wij leerlingen hebben kunnen helpen maar waarin zij ons tegelijkertijd ook dingen hebben geleerd. Ik kan nu goed voor mezelf bepalen wat ik belangrijk vind binnen het onderwijs en hoe ik mijn onderwijs zou willen vorm geven. Hopelijk heeft alles wat wij met de leerlingen hebben gedaan ze weer een duwtje in de goede richting gegeven en gaan ze hierna alleen nog maar verder vooruit!

Vanavond om 00:00 worden we opgehaald en gaan we richting het vliegveld. Om 04:50 vertrekt ons vliegtuig vanaf Entebbe en morgen om 17:10 staan we als alles goed gaat weer op Nederlandse bodem. Een heel gek idee en het zal de eerste dagen thuis ook wel weer echt wennen worden. Ik denk dat ik na een weekje thuis me nog meer zal realiseren hoe bijzonder deze ervaring was en hoeveel ik heb geleerd. Voor nu neem ik afscheid van dit bijzondere en prachtige land en begeef ik me weer naar onze wereld. Wellicht dat ik over een paar jaar nog eens terug ga om te kijken hoe het ervoor sta. Eerst nu maar eens gaan afstuderen en een baan gaan vinden.

Omdat we het laatste beetje internet op onze stick gebruiken om onze blogs erop te zetten, zitten er voor nu even geen foto’s bij! Vanavond op het vliegveld hebben we wifi en zal ik proberen nog wat foto’s erbij te plaatsen! Hopelijk tot in Nederland weer allemaal!!