Alweer een week verder: de tweede week in Oeganda!

We zijn alweer een week verder ten opzichte van mijn vorige blog. De eerste ging voor ons gevoel nogal langzaam, maar deze tweede week is omgevlogen. We zijn van maandag tot en met vrijdag bezig geweest en dat breekt je wel aardig op. We liggen elke avond tussen 21:30 en 22:00 uur helemaal uitgeput in bed. De mensen hier in Oeganda werken ook niet echt mee aan je nachtrust. Zodra ze wakker zijn beginnen ze gewoon met de dagelijkse bezigheden, het interesseert ze niet hoe laat het is. Rekening houden met de buren komt dan ook niet in hun woordenboek voor. Mijn buurvrouw gaat daarom rustig om 05:30 ’s ochtends vijf teilen met water vullen (met de waterpomp die naast het huis en dus naast mijn slaapkamer staat) om vervolgens voor mijn raam te gaan staan wassen. Dit doet ze niet 1 keer in de week maar elke dag. Heel fijn wakker worden dus! Dit is wel iets waar ik erg aan moet wennen, maar ach het hoort ook wel weer helemaal bij de Afrika experience!

Zaterdag 26 september zijn we op een bodaboda een tour gaan doen door de hoofdstad Kampala. Wat een geweldige dag was dat! Om 09.00 uur ’s ochtends stonden er drie mannen met drie bodaboda’s voor de deur om ons mee te nemen. Voor vertrek moesten we nog wel even een overeenkomst tekenen waar onder andere op stond dat het bedrijf niet aansprakelijk was voor als je onderweg dood zou gaan. Heel geruststellend aangezien verkeersongelukken doodsoorzaak nummer 1 zijn in dit land. Mijn tactiek was dan ook om gewoon van de bodaboda af te springen als ik een ongeluk zou krijgen, al weet ik niet of dat echt had geholpen! Als snel rijden we Kayunga uit en gaan we richting het drukke verkeer rondom de hoofdstad. Het is nog vroeg dus het is erg druk op de weg. Mijn chauffeur benadrukt meerdere malen dat de bodaboda daarom het ideale vervoersmiddel is omdat die gewoon rijdend tussen de auto’s door de file omzeilt. Tijdens de rit naar de eerste stop keek ik al mijn ogen uit. Overal zie je lokale marktjes waar mensen zittend op de grond hun groenten en fruit verkopen. Het is heel druk en overal hoor je getoeter van de auto’s die de file zat zijn. Na ongeveer een uur rijden komen we aan bij de Baha’i tempel, de enige in Afrika. Op elk werelddeel staat 1 tempel en die van Afrika dus in Oeganda. We worden met een gids meegenomen, maar willen eerst nog even genieten van de prachtige omgeving en het mooie uitzicht. Na 10 minuten foto’s maken van iedereen op elk mogelijk punt en bij elke bloem laat ze lichtelijk blijken dat ze het nu wel zat is. We lopen door naar een informatiebord waar de vrouw ons informatie geeft over het geloof en over de tempel. In het Baha’i geloof zijn alle geloven goed en waar. Een bloemenveld met verschillende bloemen en kleuren is toch veel mooier dan een bloemenveld met maar één soort bloem en maar één kleur. Dit is voor hen de reden dat God verschillende mensen en verschillende geloven heeft gecreëerd. De tempel van binnen is best mooi alleen niet heel bijzonder. Bij de tempel is ook een begraafplaats en hier bezoeken we de graven van de man die het geloof naar Afrika heeft gebracht en de man die hem geholpen heeft het geloof te verspreiden. Het graf van de eerstgenoemde man was erg mooi, omdat het in de vorm van Afrika was gemaakt. Tijdens de rondleiding hebben zich nog wat andere mensen zich bij ons gevoegd. Zij zullen ook meegaan naar de volgende twee stops, zij komen uit Finland en Amerika. Vanaf de tempel vervolgen we onze weg op de bodaboda richting de volgende stop. Het verkeer in downtown Kampala is zo onwijs druk dat ik zelfs met de bodaboda klem kom te staan tussen het verkeer, dan maar wachten tot het weer gaat rijden. Aan de linkerkant zie ik heel vrolijk alle andere mensen langs de file rijden.. Met ietwat vertraging kom ik aan bij de grote moskee in Kampala, waar Michelle en Sandra mij al zwaaiend op staan te wachten. We moeten ons melden in een klein tentje aan de kant van de weg. We betalen hier 10.000 shilling (2,50 euro) en worden helemaal van top tot teen aangekleed. Een doek om je broek heen en een hoofddoek om je hoofd. Wij moesten eigenlijk heel hard lachen om hoe we eruit zagen, maar vonden dat we dit niet konden maken tegenover de mensen die ons hielpen en heel lief waren voor ons. Als echt moslima’s vervolgden we onze weg richting de ingang van de moskee, al konden we het niet laten om onderweg natuurlijk weer wat foto’s te maken. We gingen de moskee in en moesten onze schoenen uit. Het tapijt in de moskee was heerlijk zacht en het was van binnen echt prachtig. Allemaal pilaren en hele mooie kroonluchters, door de openstaande ramen kon je zo over Kampala heen kijken. Echt prachtig! De vrouw die de rondleiding gaf had alleen een beetje haast dus we konden snel even overal kijken en wat foto’s maken toen we alweer verder moesten. Vanaf het vrouwengedeelte, wat iets hoger lag, had je een prachtig uitzicht over alle versieringen, de pilaren en de kroonluchters. Veel te snel naar mijn zin stonden we alweer buiten en gingen we de minaret in. Na een enorme klim omhoog kwamen we op een uitkijkpunt. Vanaf de minaret kon je over heel Kampala heen kijken. Wat een fantastisch uitzicht maar ook zo tegenstrijdig. Als je naar rechts keek zag je de sloppenwijken en de wijk waar allemaal vluchtelingen zijn opgevangen en als je naar links keek zag je allemaal mooie en moderne gebouwen in het centrum van de stad. Heel tegenstrijdig, maar wel precies zoals het hier is. Bovenop de minaret krijgen we nog uitleg over alle heuvels die we zien, ik sta op dit moment zo te trillen op mijn benen van de honger dat ik er niet veel meer van opvang. Daarnaast is het midden op de dag en is het inmiddels behoorlijk warm onder de hoofddoek, waardoor ik graag terug naar beneden wil. Nadat we nog wel even van het uitzicht hebben kunnen genieten beginnen we aan de tocht naar beneden. Eenmaal beneden pakken we snel wat te eten uit onze tas en begeven we ons richting het tentje om de hoofddoek en rok weer in te leveren. Wat een mooie plek was dit en wat een prachtig uitzicht hadden we vanaf de minaret. Bij de ingang naar de moskee staan onze bodaboda’s alweer te wachten om ons mee te nemen naar de volgende stop. We rijden naar het paleis van de koning. Al is het eigenlijk niet meer het officiele paleis want de koning komt er maar drie keer per jaar. Het paleis is vooral bijzonder vanwege de martelkamers die zich er nog bevinden. We krijgen ook hier weer een doek die we als rok om moeten doen en mogen dan naar binnen. Via een soort minidorpje op het terrein van de koning lopen we naar de restanten van de martelkamers. De verhalen die de gids hierbij vertelt zijn erg indrukwekkend en bijna te bizar om waar te zijn. Onderweg terug verbaas ik me opnieuw om dit minidorpje op het terrein van de koning. Het straalt erg armoede uit en hoort niet thuis op dit terrein naast een paleis. Voor ons is het nog steeds een vraag waarom deze krotjes hier stonden. Terug naar de ingang begint het hard te waaien wat aangeeft dat het gaat regenen. De regen kondigt zich in Oeganda altijd aan met hele harde windvlagen. En inderdaad binnen 5 minuten komen de eerste druppels al naar beneden vallen. We schuilen nog even in het kleine museum wat ook op het terrein staat, toch moeten we echt verder en stappen we dan toch de regen in. De volgende stop bij Lake Victoria en de vismarkt worden ingeruild door een lunch bij een lokaal restaurantje. Een restaurantje waar wij de enige klanten waren en waar je alleen Oegandees eten kon krijgen. Wij hadden geen idee wat alles in hield en de mevrouw zette maar wat op tafel. Ineens herinnerde we ons dat we langs de weg een soort van pannenkoekjes hadden gezien en dat we die wel wilden. De vrouw bracht ons de pannenkoekjes en nam de rest weer mee terug. Een beetje zielig maar wij wisten ook niet goed wat we ermee aan moesten. We realiseren ons tijdens het eten dat we nog nergens souveniertjes hebben gezien en we willen toch nog graag wat kopen. Ik vraag aan mijn chauffeur waar we souveniers kunnen kopen en hij heeft geen idee wat een souvenier is. Nadat ik heb uitgelegd dat ik graag iets wil kopen voor thuis neemt hij ons mee naar de Kraft Market. Wat is dat leuk! Allemaal kraampjes waar ze allemaal armbandjes, tasjes, andere sieraden, beeldjes en nog veel meer verkopen. Ze willen overal dat je binnen komt kijken en zijn bereid je een korting te geven. We kopen allemaal wat armbandjes en wat souveniertjes voor thuis, al zijn we nog lang niet uitgeshopt. We moeten nog boodschappen gaan doen in het winkelcentrum dus moeten onszelf echt wegslepen van de Kraft Market. Al willen we hier wel echt nog een keer naar terug!! Op de terugweg maken we nog een stop bij het winkelcentrum om wat dingen te kopen die je niet kunt vinden in ons kleine dorpje. Dan gaan we terug naar ons huisje, onderweg begint het weer te regenen en de wegen worden daardoor enorm blubberig. Eenmaal thuis zitten we dan ook helemaal onder de modder, vanaf onze voeten tot in ons gezicht en in ons haar. Negen uur lang zijn we op pad geweest en inmiddels helemaal op. We bedanken onze chauffeurs hartelijk en ploffen neer op onze bank. Op zulke momenten realiseer je je weer even zo goed waar je bent en hoe bijzonder het is dat je dit allemaal kunt doen!

Van maandag tot en met vrijdag zijn we op school geweest. We hebben ons deze week vooral bezig gehouden met leerlingen die ergens op achterlopen. We zijn met de docenten in gesprek geweest en hebben lijsten ontvangen met slow learners, average learners en strong learners. Op woensdag hebben we zelf toetsen afgenomen gebaseerd op de onderwerpen waar ze op dit moment mee bezig zijn om erachter te komen waar de leerlingen moeite mee hebben. Op donderdag zijn we begonnen met de remedial teaching in groep P1. We hebben leerlingen geholpen met lezen en rekenen. Dan pas kom je erachter hoe erg de leerlingen hier de individuele aandacht missen. Sommige leerlingen kunnen eigenlijk nog helemaal niet lezen maar moeten wel al moeilijk rekensommen maken. In de weken dat we hier nog zijn kunnen we het niet mogelijk maken om deze leerlingen erg omhoog te halen. Ik heb wel gezien wat een beetje individuele aandacht en een complimentje kan doen dus het is dan ook mijn streven om op deze manier die leerlingen weer wat zelfvertrouwen te geven. Ik schreef laatst in een schriftje van een leerling “very good” en tekende ernaast een smiley. De glimlach die ik van dat meisje kreeg was fantastisch. Ze ging de smiley aan iedereen laten zien en ineens wilde iedereen er één. Hoe simpel kan het zijn. Toen we aan het einde van de dag de klas uitliepen werden we helemaal overladen met allemaal knuffels van de leerlingen. Wat is dat een geweldig moment. Op donderdag ben ik aan de slag gegaan met een jongen die erg achterloopt met lezen. Op school schrijven ze eerst de hele uitleg over en daarna moeten ze verder met de opdracht die op het bord staat. Door dit probleem komt de jongen nooit verder dan het tweede voorbeeld en maakt hij verder nooit een som. Tijdens de remedial teaching heb ik alle sommen voor hem al in het schrift opgeschreven en hem de sommen laten maken. Hij maakte ze achter elkaar en was zo klaar. Ik was super trots op hem en gaf hem een dubbele high five. Voor het eerst sinds de twee weken zag ik een grote glimlach op zijn gezicht. Dat is precies waarom ik dit doe, wat doet een beetje individuele aandacht zo’n leerling hem goed. De leerlingen zijn hier allemaal fantastisch leuk en dankbaar. Elke dag weer word ik overladen met knuffels en kinderen die een liedje met je willen zingen of gewoon even bij je willen staan. Elke keer gaat mijn hartje weer open en besef ik me hoe geweldig het is dat ik hier ben en dit kan doen en betekenen voor deze leerlingen.

Volgende week gaan we ons weer richten op het remedial teachen en daarnaast nog wat creatieve lessen geven en wat voorlezen. Ik kan niet wachten om nog meer van die grote glimlachen op de gezichten van de leerlingen te toveren wanneer ze weer iets geleerd hebben of wanneer ze iets goed hebben gedaan! Vrijdag 09 oktober vertrekken we richting het noorden van Oeganda om het nationale park Murchison Falls te bezoeken. Hier gaan we onder andere de neushoorns opzoeken in het wild, met een boot over de Nijl tussen de krokodillen en nijlpaarden en zullen we langs de waterval omhoog klimmen. Daarnaast hoop ik natuurlijk veel wilde dieren te zien! Jullie horen daar die week erna vast wel weer iets van!!

Tot snel!